Δένδρο περιήγησης: | Ἀρχική Σελίδα | Ποιμαντική | Διαδικτυακός Ἄμβωνας | Ἔτος 2016 | 2016_10_11 Ὁ Ἅγιος Φίλιππος ὁ Διάκονος
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ Ο ΔΙΑΚΟΝΟΣ (11 0ΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016)
Ὁ Φίλιππος πού τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἦταν ἕνας ἀπό τούς ἑπτά πρώτους διακόνους, δεύτερος στή σειρά μετά τό Στέφανο, πού ἐξέλεξε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἱερουσαλήμ, μετά ἀπό ὑπόδειξη τῶν δώδεκα Ἀποστόλων (Πράξ. 6,1-6).
Καλεῖται «εὐαγγελιστής» (Πράξ. 21:8) ἤ «διάκονος» πρός διάκριση ἀπό τό Φίλιππο τόν ἀπόστολο. Επίσης, ἦταν ἔγγαμος καί εἶχε τέσσερις θυγατέρες, προικισμένες μέ προφητικό χάρισμα. (Πράξ. 21,8-9).
Στήν πρώτη χριστιανική κοινότητα τῶν Ἱεροσολύμων ὑπῆρχαν δύο ὁμάδες πιστῶν: τή μιά ἀποτελοῦσαν Ἰουδαῖοι, πού μιλοῦσαν ἑβραϊκά, καί τήν ἄλλη ἑλληνιστές Ἰουδαῖοι, πού εἶχαν ζήσει σέ ἑλληνιστικό περιβάλλον, εἶχαν γνωρίσει τά ἀγαθά του ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί εἶχαν ὑποστεῖ ἐπίδραση στή νοοτροπία καί στή γλώσσα.
Ἀπό μέρους τῶν Ἑλληνιστῶν ὑπῆρξαν παράπονα ὅτι κατά τήν καθημερινή διανομή τῶν τροφίμων παραμελοῦνταν οἱ χῆρες τους. Οἱ Ἀπόστολοι, ἀφοῦ συγκέντρωσαν ὅλη τήν Ἐκκλησία, τούς παρότρυναν νά ἐκλέξουν ἑπτά ἄντρες μέ καλή φήμη καί γεμάτους σοφία, γιά νά ἀσχοληθοῦν μέ τή διακονία τῶν τραπεζῶν τῆς ἀγάπης, ὥστε ἐκεῖνοι νά ἀφοσιωθοῦν ἀπερίσπαστοι στό κήρυγμα. Πράγματι ἡ Ἐκκλησία ἐξέλεξε ἑπτά ἄντρες καί οἱ Ἀπόστολοι τούς χορήγησαν τό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτοί οἱ ἑπτά ὀνομάστηκαν Διάκονοι, γιατί τό ἔργο τούς ἦταν ἡ ἀνιδιοτελής προσφορά ὑπηρεσιῶν στήν Ἐκκλησία. Ὅλοι εἶχαν ἑλληνικά ὀνόματα Στέφανος, Φίλιππος, Προχορός, Νικάνορας, Τίμωνας, Παρμενίωνας, Νικόλαος (Πράξ. 6,1-6).
Οἱ ἑφτά διάκονοι, ἑπομένως, εἶχαν ἰδιαίτερη θέση στή ζωή τῆς πρώτης Ἐκκλησίας καί τό γεγονός ὅτι τά ὀνόματά τους ἦταν ἑλληνικά, διευκόλυνε τό ἄνοιγμα τῆς Ἐκκλησίας στόν εἰδωλολατρικό κόσμο.
Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς στό δεύτερο βιβλίο του τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων μνημονεύει τόν διάκονο Φίλιππο πού σήμερα ἑορτάζουμε, σέ διάφορα περιστατικά. Καταστάθηκε ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους Διάκονος τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά ὑπηρετεῖ τίς ἀνάγκες τῶν χριστιανῶν, μαζί μέ τόν ἅγιο Στέφανο καί τούς ὑπολοίπους διακόνους. Μετά τόν διωγμό πού ξέσπασε ἀπό τόν θάνατο τοῦ ἁγίου Στεφάνου, πῆγε στή Σαμάρεια, ὅπου κήρυξε καί μαθήτευσε πολλούς στή χριστιανική πίστη, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τόν μάγο Σίμωνα, τόν ὁποῖο καί βάπτισε. Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς μνημονεύει τό περιστατικό, κατά τό ὁποῖο ὁ Φίλιππος ἠρπάγη ἀπό ἄγγελο, γιά νά πλησιάσει ἕναν ἀξιωματοῦχο αἰθίοπα, τόν ὁποῖο, ἀφοῦ βρῆκε νά ἀναγινώσκει τόν προφήτη Ἠσαΐα, κατήχησε καί βάπτισε. Ἔπειτα, ἀφοῦ ὁδηγήθηκε καί πάλι ἀπό ἄγγελο τοῦ Κυρίου στήν πόλη τῆς Ἀζώτου, φώτισε μέ τόν λόγο τοῦ τούς κατοίκους ἐκεῖ, ὁπότε μετά ἔφτασε στίς Τράλλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἐκεῖ ἐπιτέλεσε μαζί μέ τό κήρυγμα πολλά θαύματα, ἵδρυσε ἐκκλησία, καί τέλος ἐξεδήμησε πρός τόν Κύριο.
Ὁ Διάκονος Φίλιππος ἦταν μία προσωπικότητα πού δέν μποροῦσε εὔκολα κανείς νά μή τήν λάβει σοβαρά ὑπ’ ὄψιν. Δροῦσε μέ τρόπο πού θυμίζει τούς μεγάλους Ἀποστόλους: ἔντονη ἱεραποστολική φλόγα, δύναμη λόγου, ἐπιτέλεση θαυμάτων, καθοδήγηση ἀπό ἀγγέλους, ἵδρυση ἐκκλησιῶν, ἀφετέρου ὅλη ἡ οἰκογένειά του νά ἔχει ἐπίσης μία ἰδιαίτερη παρουσία στήν Ἐκκλησία.
Ὁ ἐκκλησιαστικός μας ὑμνογράφος ἀναφέρεται συχνά στό χάρισμα λόγου πού εἶχε ὁ ἅγιος Φίλιππος ὁ Διάκονος. Ἕνας ὕμνος μάλιστα ἀπό τήν τρίτη ὠδή τοῦ κανόνα τοῦ ὄρθρου εἶναι ἀρκετά ἀποκαλυπτικός πάνω σ’ αὐτό: «Ἰόν ψυχόλεθρον φυγεῖν καί σωτήριον χάριν ὑποδέξασθαι πείθεις, μελιρρύτοις λαλιαῖς, τούς ἀπωσθέντας μακράν ἀγνωσία, Φίλιππε θεόπνευστε». Δηλαδή: Φίλιππε θεόπνευστε, πείθεις αὐτούς πού εἶναι μακριά ἀπό τόν Θεό, λόγω τῆς ἄγνοιάς τους, ἀφενός νά ἀποφύγουν τό δηλητήριο τῆς μή ὀρθῆς πίστεως πού καταστρέφει τίς ψυχές, ἀφετέρου νά δεχτοῦν τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία, «μελιρρύτοις λαλιαῖς».
Πρέπει νά ἐννοήσουμε ὅτι τό μελίρρυτο τῶν λόγων του δέν ἔγκειτο μόνον στό περιεχόμενο, ἀλλά καί στή μορφή καί στόν τρόπο πού χρησιμοποιοῦσε. Πρόβαλλε πάντοτε τόν Χριστό – «τήν τοῦ Λόγου δόξαν διηγούμενος» θά πεῖ κάπου ἀλλοῦ ὁ ὑμνογράφος, δηλαδή διηγεῖτο τή δόξα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ὡς Θεοῦ καί ἀνθρώπου, καί μάλιστα ἐπιβεβαιώνοντας τή διήγηση αὐτή καί μέ θαύματα: «ἐν σημείοις φοβεροῖς» – ἀλλά μέ καλλιέπεια λόγου, μέ ἤρεμο καί προσιτό τρόπο στούς ἀνθρώπους πού ἀπευθυνόταν.
Ὁ Ἅγιος Φίλιππος ὁ Διάκονος ἀποτελεῖ ἕνα παράδειγμα διαχρονικό σέ ὅλους τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς. Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλλά καί τῶν μελῶν της, πρέπει νά διέπεται ἀπό δύο βασικά στοιχεῖα: πρώτον, νά προβάλλει τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὡς τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό, ὁ Ὁποῖος σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε πρός χάρη τῶν ἀνθρώπων καί δεύτερον, τόν Χριστό πού προβάλλει, νά τό κάνει μέ τρόπο ὄχι ἐξουσιαστικό, ὄχι μέ τόν κακῶς ἐννοούμενο κηρυγματικό τρόπο, δηλαδή ξερά δασκαλίστικο, ἀλλά ὡς αὔρα ἁπαλή, σάν μέλι πού εὐχαριστεῖ ὄχι τά αὐτιά, ἀλλά τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἅγιος Φίλιππος νά πρεσβεύει γιά ὅλους μας.
Ἀπολυτίκιον – Ἦχος γ’
Ἀπόστολε Ἅγιε Φίλιππε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ,
ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν,παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Αἰδεσιμολογιώτατος Πρεσβύτερος
π. Κωνσταντῖνος Σιόντης
Ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ
Ἁγίου Νικολάου «Ἀγορᾶς»