Δένδρο περιήγησης: | Ἀρχική Σελίδα | Ποιμαντική | Διαδικτυακός Ἄμβωνας | Ἔτος 2016 | 2016_04_03 Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως
Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)
Ἔχουν περάσει τρεῖς ἑβδομάδες καί ἀπομένουν ἄλλες τρεῖς, ἐκτός τῆς Μ. Ἑβδομάδος, μέχρι τό Πάσχα. Στό μέσον, λοιπόν, τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει σήμερα, Γ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, τόν Τίμιο Σταυρό.
Μετά ἀπό τή Μεγάλη Δοξολογία στόν ὄρθρο, ὁ Σταυρός μεταφέρεται μέ μία σεμνή πομπή στό κέντρο τοῦ Ναοῦ καί παραμένει ἐκεῖ ὅλη τήν ὑπόλοιπη ἑβδομάδα, ὁπότε στό τέλος κάθε Ἀκολουθίας γίνεται ἡ προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Πολύ σοφά καί παιδαγωγικά οἱ Ἅγιοι Πατέρες τοποθέτησαν τήν Ἑορτή αὐτή, τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, στή μέση τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Διότι κατά κάποιον τρόπο καί ἐμεῖς μέ τή νηστεία καί τήν ἄσκηση «σταυρούμεθα καί νεκρούμεθα διά τά πάθη μας». Ἡ φυσική καί πνευματική προσπάθεια, ἄν εἶναι συστηματική καί συνεχής, ἀρχίζει νά μᾶς γίνεται αἰσθητή, τό φόρτωμα νά γίνεται πιό βαρύ, ἡ κόπωση πιό φανερή. Ἔχουμε ἀνάγκη, λοιπόν, ἀπό βοήθεια καί ἐνθάρρυνση. Καί ἐπειδή ἡ σταύρωση αὐτή καί ἡ νέκρωση φέρνει μία πίκρα καί ἕνα κόπο σωματικό, ὑψώνεται ὁ Τίμιος καί ζωοποιός Σταυρός διά νά μᾶς δώσει ἀναψυχή, παρηγορία, στήριγμα καί κουράγιο. Μᾶς θυμίζει τά φρικτά καί σωτήρια πάθη τοῦ Κυρίου, τίς θλίψεις καί τούς πόνους Του καί συγχρόνως μᾶς γεμίζει μέ τήν ἐλπίδα τῆς δόξης, πού ἔρχεται μέ τόν Τίμιο Σταυρό.
Ἡ Τεσσαρακοστή εἶναι ἡ σταύρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας, εἶναι ἡ ἐμπειρία πού ἀποκομίζουμε ἀπό τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ πού ἀκούγεται στό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34).
Μποροῦμε νά σηκώσουμε τόν Σταυρό μας ἀτενίζοντας τόν Σταυρό πού Ἐκεῖνος σήκωσε γιά νά μᾶς σώσει. Ὁ δικός Του Σταυρός εἶναι ἐκεῖνος πού δίνει νόημα ἀλλά καί δύναμη στούς ἄλλους.
Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἡ βάση ἐπάνω στήν ὁποία στηρίζεται τό σταυροαναστάσιμο ὁδοιπορικό πού διανύει τήν περίοδο αὐτή ὁ κάθε Χριστιανός.
Ἐνῷ ἦταν τό σύμβολο τῆς αἰσχύνης καί τοῦ θανάτου, μετατράπηκε στήν πιό ἀσφαλῆ ἐγγύηση τῆς ζωῆς, τῆς ἀληθινῆς καί τῆς αἰώνιας. Καί αὐτό διότι ἔδωσε τήν εὐκαιρία στήν ἀγάπη νά σταυρωθεῖ καί νά ξεπροβάλλει ἀπό τά βάθη καί τά ὕψη της ἡ ἀθάνατη ζωή. Γιά νά ἀποδεχθεῖ εὐχάριστα ὁ Χριστιανός αὐτήν τήν πραγματικότητα, δέν ἔχει παρά νά ἀποτολμήσει τήν ὑπέρβαση ἀπό τά ἀδιέξοδα τῆς καθημερινότητος, ὁ κλοιός τῶν ὁποίων τόσο πολύ τόν περισφίγγει, καί νά ἀνοίξει βέβαια τήν ὕπαρξή του στή χάρη πού ἐκπέμπει ὁ ζωηφόρος Σταυρός· νά ἀποτινάξει τά φορτία ἐκεῖνα πού τόν καθηλώνουν στό ἐγώ καί νά ἀφήσει καθαρό μέρος στήν καρδιά του διά νά ἐγκατασταθεῖ μόνιμα ὁ Χριστός. Σ’ αὐτήν ἀκριβῶς τήν προοπτική, ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό ἀποκαλύπτεται καί ὡς συνάντηση μέ τόν πλησίον στίς πιό εὐγενεῖς κορυφογραμμές τῆς ἀγάπης, στή σταυρόσχημη διάστασή της. Ὅλη ἡ ζωή τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ εἶναι μία ἀπάρνηση τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ του, καθώς λέγει ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο, καί μία σταύρωση. Ἐάν θέλουμε νά λεγόμαστε ἀληθινοί Χριστιανοί, πρέπει νά σηκώνουμε μέ ὑπομονή, ἀλλά καί μέ χαρά τόν Σταυρό μας. Χωρίς Σταυρό δέν ὑπάρχει ἀληθινός Χριστιανός. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι οἱ θλίψεις, οἱ περιφρονήσεις, οἱ συκοφαντίες, οἱ διωγμοί, τά πικρά καί ὑβριστικά λόγια, οἱ νηστεῖες, οἱ ἀγρυπνίες, οἱ ἀγῶνες μέ τά πάθη καί τόν παλαιό ἄνθρωπο, οἱ πειρασμοί οἱ προερχόμενοι ἀπό τόν διάβολο καί ἀπό τόν κόσμο, καί τόσα ἄλλα.
Ἡ ἐποχή μας, ἀλλά καί κάθε ἐποχή, διέπεται ἀπό τό κοσμικό φρόνημα, πού εἴτε δέν κατανοεῖ εἴτε ἀπορρίπτει τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, προτιμώντας ὄχι τόν πνευματικό ἀγῶνα ἀλλά τήν ἄνεση καί τήν ἱκανοποίηση τῶν κάθε εἴδους ἀπαιτήσεων καί ἐπιθυμιῶν πού ἐξυπηρετοῦν τόν προσωπικό μας ἐγωϊσμό. Ἀντί τῆς ἀγάπης καί τῆς αὐταπαρνήσεως προβάλλονται ὁ ἐγωκεντρισμός καί ἡ καταπάτηση τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, ἀντί τῶν πνευματικῶν καί αἰωνίων τά γήϊνα καί τά πρόσκαιρα, αντί τῆς αἰωνίου δόξης ἡ ἐφήμερη διασημότητα, ἡ κενή νοήματος καί περιεχομένου.
Κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς, καλεῖται νά σηκώσει τόν δικό του Σταυρό καί νά γίνει μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό σημαίνει πλήρη αὐταπάρνηση καί ὁλοκληρωτικό δόσιμο στήν ἀγάπη Του. Αὐτό, ὅμως, ἰδιαίτερα γιά τόν σημερινό ἄνθρωπο δέν εἶναι εὔκολο, ἀφοῦ ἡ ἐγωκεντρικότητά του τόν παραδίδει στά πλοκάμια τῆς ἀλαζονείας καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ. Ἀπαιτεῖ σίγουρα ἄσκηση καί ἀγῶνα ἡ προσπάθεια γιά νά γίνει κάποιος ἀληθινός μαθητής τοῦ Χριστοῦ καί νά ζεῖ μέ πυξίδα τήν ἀγάπη Του. Ὁ δρόμος, ὅμως, αὐτός ξεδιπλώνεται ἀποκαλυπτικά μέσα ἀπό τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ ἥρωες αὐτοί τῆς πίστεώς μας μποροῦν νά καταστοῦν τά πιό αὐθεντικά πρότυπα πού μέ τή ζωή καί τό παράδειγμά τους δίδουν μαρτυρία ὅτι ὁ θάνατος γιά τήν ἁμαρτία σημαίνει ζωή καί ὁ Τίμιος Σταυρός ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση. Αὐτός εἶναι ὁ Σταυρός γιά τόν Χριστιανό, γι’ αὐτό καί ψάλλουμε: «Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα καί τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζωμεν».
π. Ἰωάννης Κιτσοτόλης
Ἐφημέριος ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου
Ἰωάννου Ἀνατολῆς